Dom pełen idiotów

     Alek i Patrycjusz pojechali do swoich rodziców, bo z samego rana dzwonili do swoich synów i obydwoje dostali niezły opierdziel, że nie odwiedzali ich od miesięcy. Chociaż wydawało mi się, że Aleksander ostatnio był u swojej matki, gdy kończyła dyżur w szpitalu. Natomiast rodzicielka Patrycjusza nie domagała się chorobliwie tego spotkania, ale chciała w końcu ujrzeć swoje dziecko, bo przez cztery miesiące była w delegacji. Ich ojcowie jedynie popierali decyzję żon.      Niedziela zapowiadała się tak cholernie nudno, że postanowiłem odwiedzić moją starszą siostrę. Ubrałem się schludnie. Jakaś koszula w kratę i czarne spodnie. Zszedłem na dół i obejrzałem się, czy wszystko w domu jest wyłączone. Jak widać, telewizor w salonie wskazywał, że Alek zdążył zagrać parę rund w grę. Wyłączyłem PS4 i udałem się do kuchni. Znużonym wzrokiem luknąłem na mikrofalówkę, piekarnik, kuchenkę, na której stał garnek... Już miałem opuścić pomieszczenie, gdy coś podpowiadał...

     Czy będę tęsknić?       Nie. Na pewno nie za tymi małymi czterema ścianami oblepionymi rockowymi plakatami, gdzie właściwie ledwo mieściło się moje łóżko, biurko i szafa z ubraniami. Podłoga trzeszczała na każdym kroku, ale nie tak donośnie, jak zardzewiałe drzwi. Sama nie pamiętałam, jaki początkowy był kolor ścian. Biały? Żółty? Jedyne co zapadło mi w pamięć to dzień, w którym poszłam do sklepu i kupiłam całą puszkę czarnej farby. Przemalowałam pokój na nowo, a potem przybywało plakatów Three Days Grace, Skillet, Green Day, Breaking Benjamin, Linkin Park...      Z apięłam bezproblemowo zamek walizki i usiadłam niezbyt zmęczona czynnością. Zastanawiałam się, czy zedrzeć kilkoma szybkimi ruchami ze ściany wszystkie plakaty, tak jak dziecko, które rozrywa papier, aby dotrzeć do prezentu urodzinowego. Szybko jednak zrezygnowałam z tego pomysłu, gdy przypomniałam sobie, ile pieniędzy wydałam te seksowne postacie na cienkim papierze. ...

Papaśku, misiu! - wykrzyknęła mi do ucha piskliwym głosem, następnie cmoknęła mnie w policzek i zniknęła za drzwiami.      Prędko wytarłem rękawem bluzy jej ślinę, puder, szminkę i co tam jeszcze miała na twarzy z mojego policzka.         Ohyda.         Wszedłem na chodnik i szybkim krokiem zmierzałem do domu. Dzieliłem go z moim upośledzonymi przyjaciółmi, który byli dla mnie jak bracia. Mimo że potrafiliśmy razem nabałaganić gorzej niż tornado (nie zgadniecie, kto musi ostatecznie posprzątać ten syf), jakoś ze sobą wytrzymujemy. W sumie nigdy nie zamieniłbym ich towarzystwa na kogoś innego.         Wychodziłem właśnie od mojej niby dziewczyny, z którą jestem z przymusu od dwóch miesięcy. Ma na imię Jessica (samo to imię wywołuje u mnie dreszcze) i mówiąc szczerze, jest typem "wiecznie wymalowanej po brzegi" kobietą. Ma blond włosy, okrągłą twarz, na której zawsze widnieje tysiące kosmetyków, piersi wypchane...

Oficjalna okładka na stronie Wattpad    Obudziłam się dosyć wcześnie. Leniwie spojrzałam na zegarek i przetarłam oczy, aby wyostrzyć wzrok. Była siódma. Momentalnie popsuł mi się humor.      Dziś była sobota. Dzień, w którym mogła jedynie pospać do dziesiątej. Ewentualnie do dwunastej...      Ale nie!      Przecież ta mucha latająca w moim pokoju nie dałaby mi żyć, a tym bardziej pospać do dziesiątej. Wstałam niebyt prędko i wzrokiem odszukałam łapkę na muchy. Zabiję to kurestwo, zanim złoży jaja.      Wciąż pozostaje dla mnie zagadka, jak te muchochuje bezproblemowo wlatują do pokoju przez ledwo otwarte okno, a wylecieć to już nie wie jak. Nawet jak otworzy się okno na oścież to i tak to jebnie w plastikową ramę.      Sięgnęłam po cichu po łapkę, która leżała na biurku i zlokalizowałam muchę. Siedziała sobie na podłodze, niczego się nie spodziewając... I jeb! Dla pewności dobiłam ją jesz...